Bijen onder de vloer

De eerste dag van onze vakantie in ons huisje in zuidwest-Frankrijk zag ik meteen iets raars: een bijenkorf onder het afdak van het schuurtje, en eromheen allemaal bijtjes – een hele drukte. Ik smste vriendin Marion of zij er iets van wist, omdat ik dacht dat ze hem bij wijze van verrassing (‘je eigen honing, leuk!’) bij ons neergezet had. Maar ik kreeg terug ‘vraag de buren’. Ik was nieuwsgierig, wilde even op onderzoek uit maar werd meteen gestoken. Mijn gil had buurman Jean Yves kennelijk gealarmeerd, want hij verscheen meteen voor ons hek om opheldering te geven.

Wat bleek het geval: een enorme bijenzwerm was de week ervoor neergestreken bij ons tuinhuisje – kennelijk had een verkenner een mooi plekje gevonden en zijn volk erbij geroepen. Andere buurman Gerard had de plaatselijke imker, monsieur Lagoueyte, gewaarschuwd. Deze man had door de Aziatische hoornaar een verlies van 35 bijenvolken in één jaar geleden en was naarstig op zoek naar nieuwe aanwas. Dit doet hij door lokkorven te plaatsen in de buurt van  een zwerm, in de hoop deze zó te vangen. Maar dit was in ons geval duidelijk niet gelukt – de bijen dromden rond een ingang naar een plek onder ons huisje, niet naar de lokkorf.

Dus via Gerard de imker gewaarschuwd dat zijn plan niet werkte. En op een zonnige dag kwam monsieur L, vergezeld door een amateur imker als gelegenheidshulpje, door ons al snel aangeduid met ‘Domme René’. Zoon Mathieu en diens vriend Niek hadden ons al laten weten waar het nest zat: ’s nachts was er een enorm, onheilspellend gezoem te horen vanonder de vloer. Dit doet een bijenvolk volgens de jongens ‘om het nest warm te houden’. De bijenmannen waren blij te horen dat de vloer ‘amovable’ was – zij zouden dit varkentje wel eens even wassen. Ze hadden indrukwekkende pakken aan (Domme René had echter een enorm gat in zijn broek, waar we maar snel ducktape op geplakt hebben) en gingen aan de slag.

Het zag er aanvankelijk imposant uit: de pakken, alle spullen die ze bij zich hadden, de vernuftige manier waarop rook gemaakt werd met een klein kokertje-met-blaasbalgje, hun onverschrokken bee-busters attitude.

Maar hun werkwijze bleek al snel niet heel handig, en zeker niet zachtzinnig: onze opgeslagen spullen werden niet netjes naar buiten gedragen  (zoals wij vroegen) maar op een grote hoop opzij gegooid. Het zeil werd woest opzij gerold en op de rol gingen ze steeds staan – echtgenoot René vreesde voor zijn mooie linoleumpje. De vloer kòn eruit, dus die gìng eruit; wij ijsden bij alle kraak- en breekgeluiden… Maar gelukkig, er kon één vloerdeel opgetild worden en wat we toen zagen was echt alien: 27 (!) honingraten in een keurige formatie in de holle ruimte aan de vloer gemetseld, met daaromheen alle  bijtjes!

De raten moesten losgesneden en gesorteerd worden. Monsieur L naam de leiding en gaf steeds haastige en kennelijk onduidelijke bevelen aan Domme René, die stelselmatig het verkeerde deed. Hij liet het brandertje omvallen waardoor de inhoud rokend over het gras viel en moeilijk weer aan te krijgen was, hij probeerde een hoornaar dood te slaan die op een stapeltje honingraten zat dat daardoor in honderd stukken viel terwijl de hoornaar wegvloog en hij gaf steeds het verkeerde gereedschap aan (‘Non, non, lá, lá!’). Het werd een enorme puinhoop; één grote, zanderige en kleverige knoeiboel, omgeven door wanhopige bijtjes en tientallen, inmiddels toegesnelde hoornaars.

En ondertussen stonden belangstellende buurtgenoten vrolijk aan de vrijgekomen honingraten te sabbelen en de was op de grond  te spugen  ‘aaaaaah, pure nature!’, terwijl ze links en rechts met blote handen een hoornaar platsloegen.

Er moest een raat gefabriceerd worden van het eigen materiaal van de bijen, voor een nieuwe lokkorf. Dit zag er aanvankelijk heel professioneel uit; met behulp van draadjes werden een paar raten in een groot raam verzameld. Maar toen monsieur L het geheel optilde om in de korf te plaatsen, viel de boel uit elkaar, al druipend van de honing, en propte hij het zootje maar in dikke klonten in de korf. Wàt een geknei!

Maar na veel gehannes kon de korf in het schuurtje worden gezet en toen was het wachten: de koningin zou de lokkorf moeten betrekken en daarna zou haar volk vanzelf volgen. De derde nacht was het zover: alle bijen zaten in de korf! Domme René was komen kijken en had dit met een lampje geconstateerd. Maar toen monsieur L pas de volgende avond kwam, was de helft er weer uitgekropen en hing er een enorme klont bijen aan de buitenkant … ‘aaaaah, mais non, c’est pas possible!! ‘

De volgende ochtend kwam monsieur L met een Hele Grote Korf, en zette de ramen van de kleine daarin over. ’s Avonds zou het leed geleden zijn! En laat dat nou kloppen: ’s avonds zaten ze echt allemaal in de grote korf en konden ze meegenomen worden. Wij deden een rondedansje en namen er een flinke borrel op.

De volgende dag kon het grote opruim- en schoonmaakwerk beginnen. Maar, wat was dat? Bijen? Waar komen die nou vandaan? Zijn die niet meegegaan, waren ze gisteravond niet thuisgekomen?

Na een uurtje waren het er zoveel, en waren ze zó woestig, dat ik mijn schoonmaakwerk niet zonder imkerpak af durfde te maken. Dus René op onderzoek uit, en ja hoor, links onder de vloer zat nòg een bijennest, dit keer gelukkig wel een kleintje. Dus weer monsieur L gebeld; zijn humeur was duidelijk omgeslagen. Geen mooie bijen- en honingverhalen (‘je mange une kilo par semaine!’) meer, maar een grimmige houding waarbij het leek alsof hij dacht: wat hebben die hollanders me nou weer geflikt! Dit kan toch niet?

De volgende dag weer een lokkorf geplaatst, weer een te kleine bleek, want ’s avonds hing de helft van het volk er weer uit. Hier had het duo niet op gerekend: dit keer geen lange broeken (al of niet met gaten) en rijglaarzen, maar korte broeken en sandalen! Wat ze voorzien hadden als even een korfje in de auto zetten, werd een verwoede strijd: bijen in de korf proberen te vegen, bijen die alsmaar bozer worden, bijen die in pakken kruipen en overal steken, pakken die in razernij uitgetrokken worden, op de grond gesmeten en vermorzeld worden onder een wilde indianendans, dit alles onder een voortdurend luidkeels uitgeroepen ‘merde’ en ‘putain’.

René en ik kregen stiekem een beetje de slappe lach, niet zo slim want monsieur L was het ineens helemaal zat en beende weg met de halfvolle korf. Domme René kwam uitleg geven: er was ‘une douzaine’ niet meegekomen, die zouden de volgende dag met behulp van een giftige ‘mixture’ aan hun einde komen. Eigen schuld, (nog een) dikke bult.

Het bakje werd geplaatst, en inderdaad, de volgende dag gingen veel bijtjes eraan te gronde. Helaas geen dozijn, maar minstens een gros, en de mixture werd bijgestaan door mijn eigen René, gewapend met spuitbus, slippers en roeispanen. Wat als een mooi verhaal begon: een door imker gered bijenvolk, wij er vanaf, iedereen blij, eindigde als een big war against bees met overal gesteek, gezoem en een massamoord.

Maar de volgende dag lukte het herstellen van de mishandelde vloerpanelen en het schoonmaken van het zeil en de rest van de spullen wel en was er geen (levend) bijtje meer te bekennen. Volgend voorjaar komt monsieur L weer een lokkorf plaatsen omdat bijen altijd op een eenmaal gevonden plek terugkomen. We zijn benieuwd of hij dit na de laatste ongelukkige ontmoeting nog steeds van plan is …

Ik word steeds banger. En zieliger …

Op het ogenblik is er een groeiende groep ‘intelligentsia’ die het op mij voorzien hebben.

Ik ben een vrouw van 65 met overgewicht. Ik ben al bijna een jaar bang om ziek te worden dus houd ik me goed aan de maatregelen. Daarom vind ik het bijzonder pijnlijk dat er steeds meer mensen komen die blijkbaar vinden dat ‘de solidariteit’ lang genoeg heeft geduurd, en dat de oudjes niet zo bang moeten zijn om dood te gaan. Deze mensen maken het draagvlak voor de maatregelen steeds kleiner en de onvrede groter. Ik had niet gedacht dat ik me bij een VVD premier veiliger zou voelen dan bij intensivisten, filosofen en economen!

Argumenten die momenteel gebezigd worden:

De kosten van de maatregelen zijn disproportioneel en moeten doorgerekend worden. Maar in de westerse wereld is het gelukkig zo, dat iedereen gered wordt, of dat nou een in nood geraakte surfer is of een aangereden duif. Daarbij wordt niet gekeken naar de kosten, er wordt gewoon een helikopter, ambulance of wat dan ook, heen gestuurd. Kennelijk zijn we het er gelukkig over eens dat kosten nooit als buitenproportioneel beschouwd worden als het om redden van levens gaat.

Verder wil men kwetsbare groepen isoleren. Denkt men nu echt dat de kwetsbaren zelf risico’s nemen op dit moment? Nee, ze worden ziek doordat mensen ze, goedbedoeld of beroepsmatig, op komen zoeken met boodschapjes, gezelschap of noodzakelijke zorg. Dat ze toch ziek worden gebeurt dus nu ook ongewild, en terwijl ze al een relatief geïsoleerd bestaan hebben. Hoe wil men dan nog verdere isolatie bewerkstelligen? Als het virus, meer dan nu, vrij rondgaat, zal de dreiging inderdaad zó enorm worden, dat men misschien nòg voorzichtiger wordt. Maar kan iémand de uitslag hiervan werkelijk voorspellen?

En wat als er, ondanks alle intelligente en doordachte plannen, toch teveel mensen een beroep op de zorg gaan doen (omdat mensen nou eenmaal nooit zeggen wat ze doen, noch doen wat ze zeggen)? Wie gaat het vuile werk opknappen, bepalen wie recht heeft op behandeling en wie dood gaat als het op  ‘Code Zwart’ aankomt?

Ik heb heus medelijden met iedereen – met jongeren, met horeca-ondernemers, met de zorg, met Hugo de Jonge, met alle andere mensen die het nu moeilijk hebben, en natuurlijk ook met mezelf. Maar laten we niet vervallen in een wedstrijd wie het hier het zieligst is – niemand heeft honger, iedereen heeft een dak boven z’n hoofd. Wanneer we even pauzeren met onze ongebreidelde bestedingsdrift, gaat de aarde misschien wat langer mee. Want ik denk dat het redden daarvan pas ècht een hoop gaat kosten.

De Derde Golf

Door de op handen zijnde invoering van de avondklok zijn we op het punt gekomen dat iedereen de moed begint te verliezen, zichzelf persoonlijk benadeeld voelt en boos wordt. Iedereen buitelt over elkaar heen met argumenten waarom juist déze maatregel van de regering oneerlijk is/geen effect heeft/teveel schade aanricht enzovoort. Het grote gevaar hierbij is dat het draagvlak begint te wankelen, waardoor het afnemen van het aantal besmettingen stagneert. Want laten we eerlijk zijn: het merendeel van die duizenden nieuwe patiënten per dag weet heus wel waar het fout gegaan is, en aan welke maatregel ze zich niet (goed) gehouden hebben.

Het grootste probleem wordt mijns inziens gevormd door mensen ‘met een beperkt oordeelsvermogen’. En dan heb ik het nog niet eens over de wappies, de viruswaanzinnigen. Ik kreeg bijvoorbeeld deze tirade van een Aldi caissière (ze droeg géén mondkapje): ‘In wat voor land leven we? Dit begint te lijken op alles wat ik op school over de Tweede Wereldoorlog heb geleerd. Avondklok, monddood gemaakt met mondkapjes … Ik hoorde laatst van iemand die had een familielid verloren en als overlijdensoorzaak stond er: corona. En het wàs helemaal geen corona. Ze zetten gewoon overal corona op! Nou dan gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen!’

Kijk regering, denk maar niet dat dit soort mensen zich solidair voelt met de kwetsbaren, laat staan nadenken over #dorhout. Ze zijn gefrustreerd en boos, en aangezien het weinig zinvol is je woede te richten op een virus, of zelfs maar op de Chinezen, dient nu de regering als kop van jut. Ik moet toegeven dat ik ook géén idee heb of deze mensen zich aan de regels houden, of wat ze verder weten over een virus, of over ziek zijn en afhankelijkheid van de wetenschap in het algemeen. Wel denk ik dat het er best veel zijn. En dat juist onder deze groep het virus goed gedijt. Mijn angst is, dat deze groep steeds groter wordt. Ze voelen zich misschien niet aangesproken, staan voor hun gevoel een beetje buiten de maatschappij, hebben corona gehad en hadden weinig klachten of kennen niemand die eraan dood gegaan is. Maar zoals ik al zei, ik heb geen idee, ik raad maar wat. Dus ook mijn vraag is: hoe bereiken we de mensen die ‘niet meedoen’?

Naar mijn idee moet de boodschap regelrecht aan hun eigen belang appelleren. En dan natuurlijk nog wáár zijn ook, en geen voeding geven aan nog meer argwaan tegenover de elite.

Wat dacht u van deze:

Ondanks maatregelen die contacten beperken, steken veel mensen elkaar aan met het coronavirus. Veel van deze mensen worden ernstig ziek en komen op de IC terecht. Vaak kunnen ze daar gered worden. Maar dat kost een ambulancerit, een plek in het ziekenhuis, vele uren tijd van artsen en verpleging, gebruik van apparatuur en medicijnen, enzovoort. Aan de capaciteit van al deze zaken is een grens. Als er geen maatregelen genomen zouden zijn, zouden we deze grens al lang gepasseerd zijn. Dat betekent: geen ziekenhuisbedden beschikbaar, zelfs geen ambulances. Zodat als u een verkeersongeluk, een hartaanval of zelfs een acute blindedarmontsteking krijgt, er geen zorg voor u beschikbaar is. Denkt u daar maar eens over na! U bent volkomen afhankelijk van anderen op zo’n moment, en als die anderen niet komen, blijft u liggen waar u ligt, en kunt u zomaar ineens dood zijn. Er is namelijk niemand die een corona- of andere patiënt uit zijn ziekenhuisbed schopt om ú dat plekje te gunnen.

MAND!

Inderdaad, dat kan korter.

Oké, deze dan:

ALS DE ZIEKENHUIZEN VOL ZIJN GAAT U DOOD OP STRAAT ALS U EEN ERNSTIG ONGELUK KRIJGT!

Verpak dit bericht in een kort, maar beeldend filmpje dat op alle beschikbare kanalen als reclameboodschap uitgezonden wordt. Dan kunt u, als regering, ophouden met stapelen van maatregel op maatregel terwijl u moeite heeft de effectiviteit ervan aan te tonen of zelfs maar te meten. De huidige, steeds maar herhaalde boodschap is voor u vanzelfsprekend, en u denkt: ‘ach, dat beschermen van de kwetsbaren, dàt begrijpen de mensen toch wel?’. Maar nee, dat begrijpen de mensen NIET. Ik denk eerder dat ze denken: ‘Dat gezeur over die kwetsbaren, waarom moeten wij allemaal failliet gaan/depressief en eenzaam worden/onze jeugd voorbij zien gaan in beperking om die kwetsbaren te beschermen? Laten die zichzelf beschermen!’ Ik denk dat ‘de elite’ vaak niet beseft hoe ver ze van het denken van deze mensen af staat. Natuurlijk, het merendeel van de bevolking is gelukkig redelijk en bereid te doen wat er gevraagd wordt. Maar het kleine deel onbereikbaren vormt misschien wel het grootste probleem. Tot nu toe heb ik alleen bij Diederik Gommers de werkelijke bereidheid gezien zich te verdiepen in de gedachtegang van mensen bij wie de boodschap niet aankomt. En verder zie ik eindeloos pratende hoofden die elkáár bestoken met fantastisch intelligente observaties, maar die te weinig proberen iemand van buiten hun eigen bubbel te overtuigen. Kom op jongens, de eerste de beste influencer bereikt met de meest onzinnige aanbevelingen meer dan jullie op het ogenblik. Dat kan beter.

Een stukje Corona voor later

De coronapandemie maakt dat ik erg van stemming wissel. Het begon met de berichten uit China; er kwamen in januari beelden van het koortsachtig rondrijden van shovels, wat ze deden was niet helemaal duidelijk, maar er moest een gigantisch ziekenhuis gebouwd worden waarin patiënten met een nieuw virus opgenomen zouden worden. Toen dacht ik nog: nou die doen hun best, dat komt wel goed.

Vervolgens zaten we voor mijn gevoel plotseling in de fase dat het in Nederland aangekomen was, via Italië – daartussen ben ik eigenlijk alles kwijt. Op dat moment werd ik ongerust, omdat ik vond dat de regering rare aannames had: dat besmetting alleen via hoesten en niezen ging, dus dat mensen verschijnselen moesten hebben om een ander te kunnen besmetten, en dat je in Italië of zelfs China moest zijn geweest om verdacht te zijn. Mijn ongerustheid bleek al snel gegrond, het virus greep als een dolle om zich heen, in het zuiden waar carnaval gewoon doorging (zelfs binnen in zalen, vanwege de harde wind) bleken mensen elkaar gewoon besmet te hebben, zonder verschijnselen en zonder gereisd te hebben.

Op dat moment greep de regering in, vanaf 15 maart gingen scholen, horeca, kappers (sic), theaters enzovoort dicht, en werd mensen aangeraden thuis te blijven. Dit op aanraden van het Outbreak Management Team (OMT), een groep wetenschappers die de regering ging adviseren. Ik kreeg mijn vertrouwen terug – wetenschappers, altijd goed. Rutte, onze premier, deed het prima – zijn boodschap was duidelijk, hij was resoluut en vertrouwenwekkend. Hij kon goed overbrengen hoe het beleid met behulp van het OMT, tot stand kwam.

Vanaf 15 maart zaten we dus in de zogenoemde Intelligente Lockdown. Hoewel de boodschap was: blijf zoveel mogelijk thuis, mocht je gewoon op straat, boodschappen doen, met de auto of de fiets je zo ver verplaatsen als je maar wilde, als je maar niet stopte op plekken waar veel mensen bij elkaar komen. En overal waar je kwam moest je anderhalve meter afstand bewaren en mocht je niet met groepjes groter dan 3 personen bij elkaar komen. Op een of andere manier ging dit goed – mensen hielden zich er redelijk aan, en als ze ineens met duizenden tegelijk een bepaald bos in gingen, kwam dat niet door kwade wil maar gewoon door onnozelheid. Dat mensen ineens massaal naar het strand gingen kon ik me ook goed voorstellen. Lekker de ruimte en prachtig weer. Maar helaas, linten om de parkeerplaatsen te sluiten waren ons deel en we werden vermanend toegesproken tijdens persconferenties.

Na een paar weken leek iedereen gewend aan ‘het nieuwe normaal’. Iedereen besefte dat het lang zou gaan duren, en leefde toe naar de volgende persconferentie. Het was toen nog een beetje opwindend, we hadden een dieptepunt bereikt (vele malen minder erg dan in landen als Frankrijk, Italië en Spanje) en het kon alleen maar weer beter worden. Dat bleek ook; de maximale (snel opgehoogde) IC capaciteit werd nooit overschreden, in Nederland was er geen sprake van dat doktoren moesten kiezen wie er mocht blijven leven – iedereen die beademing nodig had (en daarna nog enige kwaliteit van leven te verwachten had) kreeg het ook. En na een paar weken begon het aantal coronapatiënten op de IC al te dalen.

Op 21 april was er weer een persconferentie, waarbij verteld zou worden wat er na 28 april zou veranderen. En dat viel vies tegen! Eigenlijk mocht er alleen weer gesport worden door kinderen onder de 12 jaar. De scholen mochten weer open, maar omdat de meivakantie eraan kwam, werd besloten dit uit te stellen tot 11 mei. Kortom, er veranderde op dat moment voor bijna niemand iets.

En toen liet Nederland zich weer van z’n oude kant zien: uit alle hoeken kwam ineens eigenwijs en vooral dom gelul, met als dieptepunt de vraag van een NOS journalist: ‘nou doen we zó ons best, en wat krijgen we ervoor terug?’. Ook begon het echt bij iedereen in te dalen dat het, met dit tempo, allemaal ècht onafzienbaar lang zou gaan duren. Want ja, na 11 mei moet je weer 2 weken wachten voordat de effecten van deze maatregel duidelijk worden. Alleen bij een aanvaardbare toename van het aantal besmette personen kun je weer aan nieuwe versoepelingen denken, en pas half juni zie je dáár dan weer de resultaten van. Dus: geen vakantie boeken, niet naar het strand, geen biertje op het terras en niet naar een pretpark.

Iedereen werd duidelijk ook een beetje saggerijnig. En hoe dat dan gaat: mensen zeggen niet gewoon goh hee, dat valt tegen, ik voel me kut, nee ze gaan zeggen hoe het anders moet. De kappers moeten open want dat kan toch makkelijk met mondkapjes, en m’n haar ziet er niet uit. In het OV, horeca en theaters moeten stoelen leeg blijven en overal plastic schermen geplaatst en dan kunnen we toch gewoon weer aan de bak? En waarom heeft dat OMT eigenlijk zoveel macht? Moeten er in dat team ook niet gewoon gedragswetenschappers, economen en juristen komen, zodat er meer belangen dan alleen de virusverspreiding afgewogen kunnen worden? En dan heb je natuurlijk ook altijd de echte gekkies, die 5G zendpalen in de fik gaan steken.

Mijn stemming is op dit moment ver beneden nul. Dat komt enerzijds omdat ik ontzettend naar Frankrijk en knuffelen met Colin en Lois verlang, en anderzijds omdat de hele rottigheid van de mens weer eens in al zijn lelijkheid bloot komt te liggen. Mensen zijn dom, dom, dom en egoïstisch. Zoiets. Belastingontwijkers vragen overheidssteun aan. John de Mol belooft ‘draconische’ maatregelen onder zijn personeel. Elon Musk noemt de beperkende maatregelen fascistisch en ondemocratisch. En het Nederlandse volk gaat morren en zeuren, als een stel kleine kinderen, en pleegt lijdelijk verzet. Lijdelijk, dat is dus vooral stiekem. Voor elkaar houden ze de schijn op op straat, maar thuis zitten ze te mopperen. Omdat ze het ‘niet meer leuk’ vinden. En ze gaan stiekem bij elkaar op visite, en houden BBQ’s in de achtertuin.

En dan die eindeloze rij betweters, die met oplossingen komen aandragen. Dit kan toch wel zus, dat kan toch wel zo, waarom doen we niet dit of dat? Het gaat daarbij nooit om welbevinden, maar altijd over geld. En dan natuurlijk tot vervelens toe de discussie over mondkapjes: de iedere dag terugkerende vraag waarom niet mondkapjes verplichten, zodat alles weer gewoon wordt?

Ik heb even wat punten op een rij gezet die mij het meest frustreren, dwarszitten of hoop geven tijdens deze situatie. Want voor het eerst van mijn leven leef ik nergens naar toe, verheug ik me nergens op. Eigenlijk alleen op de opkomst van de geplante bolletjes in de tuin, en, héél vaag, op dat we ooit wel weer naar La Courbe zullen gaan.

1. Wat tot mijn grote ontsteltenis steeds ontbreekt in alle aanbevelingen: ‘Nooit met ongewassen handen het gezicht aanraken!’ Het virus komt uitsluitend binnen bij neus, mond en ogen. Hetzij door druppeltjes in de lucht, hetzij via de handen. Handschoentjes zijn volstrekt nutteloos en daardoor belachelijk; ze maken de afvalberg onnodig nòg groter.
2. Al snel werd duidelijk dat de wereldwijde pandemie tot China (= hoe dan ook de grote veroorzaker) beperkt had kunnen blijven als zij daar tijdig het gevaar onderkend hadden en een reisverbod hadden ingesteld. Samen met de WHO is China verantwoordelijk voor wat de grootste crisis ooit wordt. Als we straks niets meer te verliezen hebben, moeten we dat nog maar eens heel hard gaan schreeuwen.
3. Het beste wat ons zou kunnen overkomen is een medicijn tegen die gemene longontsteking, zodat corona een gewone griep zou zijn.
4. Voor de exit-strategie zie ik het meest in het massaal dragen van face shields, op plekken waar mensen echt geen anderhalve meter afstand kunnen houden. Ik denk dat we daarmee het aantal nieuwe besmettingen èn de krankzinnige afvalberg die we nu aan het produceren zijn, voldoende binnen de perken houden.
5. Er wordt niet meer gereisd, we werken meer thuis, we kunnen niet meer ongebreideld voedsel en spullen van overal ter wereld halen. Een kijkje dus in de toekomst, als het milieu ècht een nijpend probleem wordt en we ons gedrag aan moeten passen. Ik zou heel graag willen dat we gaan nadenken hoe we dit vast kunnen houden. Want het redden van de aarde gaat ons onze welvaart kosten, net als dit virus. Voor het redden van slachtoffers van corona hebben we dit over – we kunnen het. Nu nog voor de aarde.
6. Het OMT is een club die berekent wat het aantal besmettingen zal zijn bij welke beperkingen en versoepelingen. Er is nu kritiek dat ze teveel macht hebben, en dat er geen openheid is over de gegevens op basis waarvan ze hun berekeningen maken. Ik geloof dat dit onterecht is. Ten eerste schrijven ze iedere keer een advies van ca. 13 pagina’s. Moeten daar dan ook nog alle bronnen bij? En ten tweede schrijft deze club adviezen, en bepaalt de regering het beleid. Het enige belang van het OMT is het beschermen van de gezondheidszorg, en dus niet het behartigen van de belangen van allerlei clubjes die nu aan hun eigen portemonnee denken. Dat lijkt me het enige goede uitgangspunt. Kritiek moet alleen gericht zijn tegen het beleid, d.w.z. tegen de keuzes die de politiek maakt.
7. Flat-earthers, anti vaxxers, 5G-mast-in-brandstekers: geen (medische) wetenschap meer beschikbaar maken voor deze idioten. Laten ze maar eens voelen hoe afhankelijk ze zijn van mensen met een IQ dat wèl boven de 100 uitkomt. Tattoo ‘Geen dokter, niet beademen!’ op hun borst en even op hun smartphone gaan staan (oh jee word ik toch nog even helemaal onredelijk woedend).

De Voedselzandloper

Omdat ik al tientallen jaren bezig ben met voeding en lijnen, en de laatste 10 jaar ook met ouder worden, was ik benieuwd naar het boek ‘De Voedselzandloper’ van Kris Verburgh. Ik had hem gezien bij Pauw en Witteman, en hoewel zijn persoonlijkheid niet meteen de handen op elkaar krijgt, vond ik wat hij vertelde interessant.

Het boek bleek een pil van 300 bladzijden met zeer veel theoretische uitweidingen, dus vond ik het handig om het te lenen en voor mezelf de essentie samen te vatten. Inmiddels ben ik echt ‘een volgeling’, ik vind het een zéér steekhoudend verhaal. Ik heb wat kritieken op het boek gelezen (want natuurlijk zijn die er ook), maar die overtuigen mij niet. Vooral het verhaal op de site van Het Voedingscentrum (De Schijf van Vijf) komt op mij tamelijk onnozel over – men heeft het boek duidelijk niet begrepen en vervalt in gezeur over chocola en rode wijn.

Na eigenlijk een leven lang tobben met mijn overgewicht en het zoeken naar diëten om dit probleem te lijf te gaan, lijkt het erop dat deze theorie goed bij mij past, en daarom voor langere tijd toepasbaar is. Geen suiker en weinig koolhydraten is iets waar ik sinds Atkins in geloof, maar het eten van veel eiwitten begon ik om meerdere redenen een probleem te vinden. Verburgh heeft een voor mij gouden combinatie: geen suiker, weinig koolhydraten maar bijvoorbeeld wel koffie, rode wijn en voedingssupplementen, want dat zijn nou eenmaal de dingen die ik niet graag laat schieten. En nu, na een aantal weken min of meer trouwe opvolging en 8 kilo gewichtsverlies durf ik voorzichtig te zeggen: tjee, dit lijkt erop! Daarom heb ik mijn samenvatting op dit weblog gezet, ik hoop dat er meer mensen enthousiast worden. Want geloof me: het werkt – ik word tegenwoordig met de minuut ouder!

Het boek is geschreven voor mensen die met goede voeding gezond willen blijven en het verouderingsproces willen vertragen. Ziektes als kanker, dementie, hart- en vaatziekten en diabetes type 2 worden gezien als veroudering. Veroudering in de betekenis van: het lichaam functioneert slechter waardoor je eerder dood gaat. Deze ziektes kun je ook beschouwen als een vorm van slijtage.

Verburgh meldt ook onderzoeken waarbij zelfs is aangetoond dat sommige aandoeningen (aderverkalking, diabetes type 2) door zijn dieet omkeerbaar zijn, d.w.z. kunnen verbeteren of zelfs genezen.

Er zijn twee types veroudering, de primaire en de secundaire. De primaire veroudering is in de genen vastgelegd, is dus erfelijk en bepaalt onze maximale levensduur. Onze genen maken dat de maximale levensduur van de mens ongeveer 120 jaar is. Die ‘aanleg’ is dus per persoon verschillend, denk hierbij aan bepaalde families waarbij veel 90-jarigen voorkomen, terwijl bij andere families geen enkel individu deze leeftijd haalt.

Secundaire veroudering is vooral het gevolg van onze levensgewoonten en -omstandigheden: voeding, stress, te weinig lichaamsbeweging, ziektes, ongelukken, enzovoort. Secundaire veroudering bepaalt de gemiddelde levensduur. Primaire en secundaire veroudering samen bepalen jouw levensduur.

Hoe oud je kan worden ligt vast in je genen, hoe oud je wordt heb je voor een groot deel zelf in de hand door je levensstijl, met name door wat je eet. In het model ‘De Voedselzandloper’ laat Verburgh bovenin alle voedingsmiddelen zien die bijdragen aan het versnellen van het verouderingsproces, en onderin die voedingsmiddelen die het verouderingsproces tegengaan.

Het boek bestaat voor een groot deel uit de beschrijving van alle wetenschappelijke onderzoeken waarmee Verburgh tot deze indeling gekomen is. Hierbij gaat het vooral om kansberekeningen: ‘Dagelijks een handje walnoten vermindert de kans op een hartaanval met bijna de helft’ en ‘Minstens drie keer per week een glas fruitsap geeft 76 procent minder kans op Alzheimer’. Daarnaast staan er veel beschrijvingen in van de oorzaken hiervan op microbiologisch/cel-niveau. Verder heeft hij nog aanbevelingen voor het aantal calorieën per dag en zaken als lichaamsbeweging, niet roken en dergelijke.

De gemiddelde levensverwachting in Nederland is voor mannen 79 en voor vrouwen 83 jaar. Houdt men zich heel strikt aan al zijn adviezen dan worden mannen gemiddeld 7 jaar ouder en vrouwen 15 jaar. Maar mensen blijven vooral ook langer gezond en (dus) fit.

Aan de hand van alle wetenschappelijke onderzoeken die Verburgh bestudeerd heeft, komt hij tot een lange lijst van aanbevolen voedingsmiddelen. Wanneer je je hiertoe beperkt is vooral het aantal ‘snelle koolhydraten’ drastisch kleiner dan je gewend bent. Hierdoor verlies je gewicht. In het boek staat overigens nergens hoe je dan moet zorgen dat dit gewichtsverlies ooit een grens bereikt.

Koolhydraten, vooral in de vorm van suiker, zijn slecht omdat ze zorgen voor een hoog bloedsuikergehalte. De alvleesklier maakt dan insuline aan. Insuline zorgt ervoor dat de suiker in de cellen opgenomen kan worden. Vervolgens wordt insuline-like growth factor (IGF, een soort groeihormoon) aangemaakt, wat resulteert in groei en ontwikkeling van weefsels. Bij iedere celdeling is de kwaliteit van de nieuwe cel minder, dus is het ongunstig om dit proces extra te activeren.

Verder zorgen suikers in het lichaam voor verbindingen tussen eiwitstrengen, waardoor het weefsel minder soepel en ‘rimpelig’ wordt. Dit geldt zowel voor de huid als voor interne weefsels, zoals bijvoorbeeld bloedvaten.

IGF is tevens eens kankerbevorderende stof omdat het cellen sneller doet groeien.

Koolhydraten in voedingsmiddelen
Koolhydraten worden omgezet in glucose. Bij koolhydraten is de glycemische index van belang: de snelheid waarmee de suiker uit een voedingsstof in het bloed wordt opgenomen. Voedingsmiddelen met een GI van meer dan 50 raadt hij sterk af. Dit zijn: glucose, sucrose (tafelsuiker), brood, rijst, aardappels, pasta, cornflakes, koek en chips.

Wel, maar met mate, mogen koolhydraatrijke voedingsmiddelen worden genomen met een GI onder de 50. Dit zijn volkorenbrood, havermout, fruit, donkere chocolade, sojabonen, en alle groentes, noten en tofoe.

Ook eiwitten moeten met mate gegeten worden. Vlees eten vindt Verburgh echter wel gewenst, omdat het ook noodzakelijke stoffen zoals zink, ijzer en carnosine, die belangrijk zijn voor de gezondheid, levert. Maar dan geen ‘rood vlees’ (rund, varken), maar gevogelte en vis.

Vetten zijn minder ongezond dan tot nu toe werd aangenomen. De combinatie met suiker in industrieel bereid voedsel (gebak, koeken, snoeprepen) is echter wel zeer ongezond, ook al omdat daarbij transvetten (geharde vetten) gebruikt worden. Ook verzadigde vetzuren zijn niet goed. Deze zitten in bijvoorbeeld rood vlees, melk, boter, kaas en ijs. Omega-6 is ook minder gezond, dit komt voor in plantaardige oliën zoals zonnebloem-, palm- en maïsolie.

Gezonde vetzuren zijn onverzadigd: olijfolie en in vette vis, walnoten, lijnzaad etc. (omega 3). Voldoende omega 3 heeft een positieve uitwerking op de hersenen, en helpt zodoende bij het voorkomen van stemmingsstoornissen, depressies, psychoses en dementie.

Klik hier voor de tabel waarin ik alle do’s en don’ts op een rij gezet heb: Tabel Voedselzandloper. Van alle voedingsmiddelen/onderwerpen uit deze tabel is door gedegen, meervoudig wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat ze een ongunstige resp. gunstige invloed hebben op de gezondheid.

Op internet staat een test: http://www.voedselzandloper.com/test.html, hiermee kun je meten hoe je (relatieve) gezondheid is.

Tot slot mijn persoonlijke kanttekeningen.

Zon
Verburgh spreekt zichzelf hier op twee plaatsen in het boek tegen. Op één plek waarschuwt hij tegen de zon en zegt eigenlijk dat je je nooit aan de zon moet blootstellen – factor 50, breedgerande hoed etc. Overigens heeft hij het hierbij alleen over veroudering/rimpelvorming van de huid (een probleem van het uiterlijk dus), en niet over de gezondheid.

Op een andere plek laat hij zien dat mensen de zon nodig hebben voor de aanmaak van vitamine D, en dat er problemen ontstaan op plaatsen waar (te) weinig zon is. Zelf heb ik publicaties gelezen waarbij gewaarschuwd wordt voor het te weinig aan de zon blootstellen van jonge kinderen. Zij zitten tegenwoordig veel binnen en worden buiten onmiddellijk ingesmeerd met sunblockers, en dit heeft kwalijke gevolgen. De nieuwste onderzoeken propageren een verstandige en gedoseerde blootstelling aan de zon.

Vitamine C
Over Vitamine C is Verburgh nogal ambivalent – hij ziet het nut van grote doses vitamine C enerzijds wel, maar onderbouwt zijn twijfel aan de onderzoeken van nobelprijswinnaar Linus Pauling, die grote hoeveelheden vitamine C met goede resultaten intraveneus toediende aan kankerpatiënten.
Ik heb meerder onderzoeken over vitamine C gelezen, en er mijn eigen verhaal bij gemaakt. Ik neem één 1000 mgs ‘time released’ tablet per dag, en als ik verkouden ben 2. Tegenover het argument ‘je plast het overtollige toch uit’ houd ik me aan het vertrouwen in het gunstige effect van ‘een hoge vitamine C spiegel’ in mijn weefsels.
Lees ook dit.

Lactose (in)tolerantie
Verburgh verklaart zich tegenstander van melkproducten met als argument dat mensen van nature lactose-intolerant zijn en er vroeger ziek van werden (en een groot deel van de wereldbevolking nog steeds). Ik hou het er op dat het ontwikkelen van het ‘tolerantie-gen’ gunstig moet zijn geweest voor een bepaalde groep. Daar kan ik me iets bij voorstellen: melk is natuurlijk een praktisch voedingsmiddel in tijden van schaarste, als je de leverancier (bijv. koe of geit) niet hoeft te doden om ervan te profiteren. Dit terwijl hetzelfde dier de melk van gras maakt, in de zomer ruimschoots voorhanden, in de winter te drogen als hooi.

Het verouderingsgen
Verburgh geeft een verklaring voor het feit dat muizen niet oud worden. Dit legt hij naar mijn idee een beetje merkwaardig uit. Hij zegt: ‘Een muis die een (gemuteerd) gen heeft waar hij ouder mee kan worden dan zijn soortgenoten, heeft daar niets aan omdat hij voor die tijd al overlijdt door een onnatuurlijke oorzaak. Muizen worden namelijk niet ouder dan drie jaar omdat ze zoveel vijanden hebben dat ze binnen die tijd opgegeten worden.’

Hij gaat hierbij  voorbij aan hoe evolutie werkt. Het lijkt nu of het om het individu gaat, dat niets aan een gemuteerd gen heeft. Het was duidelijker geweest als hij had uitgelegd hoe het werkt met gemuteerde genen: als het om een voor de soort gunstige eigenschap gaat, zal het individu meer nakomelingen krijgen, zodat in de populatie de voordelige eigenschap vaker gaat voorkomen. Bij muizen gebeurt dit in dit geval dus niet omdat de muis daar te kort voor leeft, net zo kort als muizen zonder dat gen.

Chocolade duit in het zakje

Ik ben er uit! Helaas, Zwarte Piet moet het veld ruimen. In deze discussie gaat het niet om argumenten, het gaat om gevoel, en om de vraag of je rekening wenst te houden met andermans gevoel.

Met argumenteren kom je er niet, dat hebben we de afgelopen dagen gezien. Een paar argumenten op een rij.

‘Het doet denken aan het slavenverleden’. Inderdaad een pijnlijk bladzijde uit onze geschiedenis. Maar witte mensen vinden: van de slavernij hebben wij afstand genomen, mensen van deze tijd zien ‘zwarten’ niet als slaaf. Wanneer zwarte mensen last hebben van dit verleden, kunnen ze het best proberen hiermee te leren leven. Veel Duitsers hebben ook nog steeds last van het verleden, het is voor hen waarschijnlijk ook heel naar als er (weer) een film of documentaire over de tweede wereldoorlog gemaakt wordt, maar dat is kennelijk geen reden om het niet te doen. Beetje kromme vergelijking, ik draai de ‘slechten’ en de ‘goeden’ een beetje om, maar de boodschap is: aan het verleden kun je niets meer veranderen, dus ‘cope with it’.

‘De meerderheid wil dat Zwarte Piet blijft’. Maar heb je gelijk als je met meer bent? En wordt het allemaal niet nog veel leuker als je samen een oplossing vindt zodat iederéén het een mooi feest vindt?

‘Sinterklaas is een traditie, historisch zo gegroeid’. Daarvoor moet iedereen in de boekjes gaan duiken, en dan blijkt dat er heel veel verschillende soorten feesten zijn geweest. En weer: waarom zou je in het verleden duiken om je gelijk te halen?

Maar wat niet te betwisten valt, is het gevoel dat mensen uiten. Zwarte Piet is een archetype met vaak minder gunstige eigenschappen, een karikatuur. Ik vind het begrijpelijk dat zwarte mensen zich hier ongemakkelijk bij voelen. Het is niet leuk als de ‘zwarte knecht’ neergezet wordt als domme afrikaan.

Er bestaat dus een probleem. Bij een probleem is het handig als beide partijen samen zoeken naar een oplossing, met wat geven en nemen.

• De ene partij wil in ieder geval het Sinterklaasfeest behouden.
• De andere partij wil de racistische trekjes er in ieder geval uithalen.
• De derde partij (de kinderen) maakt het allemaal niet uit. Want laten we eerlijk wezen, die kun je alles wijs maken. Het gaat om ‘het verhaal’ wat de volwassenen ze vertellen.

Dus als we dit jaar in het Sinterklaasjournaal het nieuws brengen dat alle Pietjes een make-over hebben gehad omdat Sinterklaas dat zwart een beetje saai vond worden, waardoor ze nu

• alle kleuren van de regenboog hebben
• hele grote sleutelbossen hebben waar ze alle huizen mee in kunnen (in plaats van door die smerige  schoorsteen)
• kleurige mutsjes dragen met een bloem erop en
• oranje piekhaar hebben

(ik noem maar wat)

dan vinden de kleine gelovigen dit allemaal prima denk ik. En misschien ook nog minder eng dan die onnatuurlijke, zwart glimmende griezels.

Dus: koppen bij elkaar en nieuwe helpertjes bedenken voor Sinterklaas. En witte mensen, leer maar leven met het verlies van Zwarte Piet. Er zijn wel meer ‘mooie’ dingen uit onze jeugd verloren gegaan.

Peverelli!

Ik heet Laurina, dat is een naam waar ik blij mee ben. Ik dacht altijd dat het Italiaans was, en dat ik dus ergens Italiaanse voorouders had. Best interessant. Omdat mijn overgrootvader Kohnhorst heette en getrouwd was met een mevrouw Straub, dacht ik dat ik ook nog een kwart Duits was.

Maar het hele stamboomgedoe heeft me nooit zo geïnteresseerd, omdat je altijd eigenlijk maar één lijn kunt volgen. Stel bijvoorbeeld dat je al je voorouders in kaart wilt brengen, dan zijn dit er in mijn geval vanaf 1800 al 64. Dat is zó’n grote club mensen, dat het me niet erg boeit wie dat allemaal zijn – ik ben tenslotte maar zo’n klein deeltje van elk van hun.

En het kan ook nog eens heel teleurstellend zijn. Ik heet Grootendorst, en toen een hobbyist deze naam ging uitpluizen, bleken we niet van een GrootenDROST met familiewapen afkomstig te zijn zoals we altijd dachten, maar van een Jacob Grootendorst uit de 16^e eeuw, die in ieder geval geen landdrost, maar misschien gewoon een drinkebroer was. Daarbij is niet zeker of je zijn naam met één of twee o’s speldde. Het ‘familiewapen’ bleek een fantasiewapen te zijn wat in de vorm van een glas-in-loodraampje in een kerk zat, waarschijnlijk bij wijze van dank voor aan die kerk gedoneerde gelden.

Maar die voornaam, waar kwam die nou vandaan? Op deze regenachtige dag maar eens googelen, en dan blijkt dat je werkelijk ALLES kunt vinden over AL je voorouders.

Zo blijkt er in 1802 in Zwitserland (Vacallo) een Lorenzo Maria Peverelli geboren te zijn, die schoenmaker werd.

Vacallo ligt in het uiterste zuidpuntje van Zwitserland, het gedeelte dus waar ze Italiaans spreken. Peverelli, prachtig! Zijn vader heette Gioacchino, zijn broers Giovanni en Giuseppe.

Mogelijk versleten Nederlanders hun schoenen sneller dan de bewoners van het uiterste zuidpuntje van Zwitserland, want op enig moment is Lorenzo naar Nederland vertrokken om daar schoenen te gaan lappen. Hij trouwde er met Dirkje Jansdochter van Eijsden uit Gorinchem. Eén van zijn dochters noemde hij Laurina – dit is de eerste Laurina die ik kan vinden.

Laurina Peverelli (1839, Gorinchem) trouwde met Willem Frederik Straub, maar deze ‘Duitser’ blijkt gewoon in Den Haag geboren te zijn.

Laurina en Willem kregen een dochter, Helena Anna Straub (1867, Den Haag) en die trouwde weer met mijn overgrootvader, Jan Kohnhorst, die evenmin uit Duitsland kwam, maar uit Den Helder.

En Jan en Helena noemden één van hun dochters weer Laurina, naar de moeder van Helena dus. En die Laurina Kohnhorst, geboren 1897 in Den Haag, is de grootmoeder waar ik naar genoemd ben.

Ik ben dus eenvierenzestigste Zwitserse schoenmaker, die misschien net zoals ik niet van bergen hield en die Laurina ook een mooie naam vond.

Brebis bleu

Sommige Franse neringdoenden maken handig gebruik van onze gebrekkige kennis van hun taal, is onze ervaring. Toen we ooit bijvoorbeeld 3 gasflessen wilden kopen omdat we een bord zagen met 1+1+1 = 2 (1 gratuit) en er geen 2, maar toch 3 berekend werden, raakten we in een moeizame woordenwisseling. Hierbij deed de gasflessenverkoper erg ingewikkeld met een rekenmachine, onder het mompelen van een herhaald ‘c’est tres compliquée’.
Een andere keer wilden we brandhout kopen, en legden dit voor aan een onwillig houtmannetje – 9,5 vinger, poriën gevuld met zaagsel, brandgevaarlijk peukje in mondhoek. Op onze vraag of hij hout voor ons had, zei hij schouderophalend, met z’n rug naar een immense brandstapel ‘non, pas du tout’.

Afgelopen zondag gingen we naar het versmarktje in Leon. Een kaashandelaar met een vrolijke, bolronde toet stond ons toe te roepen, handen gevuld met plakjes die hij ons aanbood van zijn schapenkazen. We namen ze graag in ontvangst na een lange fietstocht zonder ontbijt. Hij blééf echter maar doorgaan met het afsnijden van plakjes van allerlei soorten kazen, grote, kleine, gele, witte, gevuld met noten, paprika, wat niet al. En wij bleven maar eten, afwerende gebaren maken hielp niet, we kwamen er niet meer weg. Natuurlijk voel je je op een gegeven moment verplicht wat te kopen – we kozen voor een ‘brebis bleu’, een blauwschimmelkaas. Al babbelend wilde hij ons eerst een complete halve kaas van 20 kilo verkopen, maar dit wisten we gelukkig terug te brengen tot een bescheidener maat. ‘Pas dans le frigo, tupperware’ zei hij nog, terwijl hij het stuk afwoog en er een papiertje omdeed. Hij noemde de prijs, franse getallen zijn voor mij een compleet raadsel, dus het bedrag ontging me tot ik René een grijs briefje uit z’n portemonnee zag pakken, en toen nog een, en toen een munt: bij elkaar zes-en-twintig euro, voor een stuk KAAS! René had de prijs op het bordje zien staan, kent sowieso de prijzen van kaas niet en vond het dus ook helemaal niet gek. Ik wankelde weg, naar de volgende blije verkoper, ‘time to drink’ zei deze en wees op zijn voorraad Armagnac en Floc de Gascogne. In mijn beste frans legde ik uit dat ik blut was omdat we net Kaas hadden gekocht. Toen ik het stuk liet zien schudde hij meewarig zijn hoofd en ik begreep dat ik in ieder geval opgelicht was. Ik dus terug naar de vrolijke kaasbaas, hij had ‘een prijs van een andere markt’ gerekend. Maar nee, meer dan 4 euro wilde hij me toch echt niet teruggeven …

Op weg naar huis vonden we het eigenlijk moedig dat de kaasboer zonder wapens op zak met zijn voorraad open en bloot op de markt durfde staan. En ook verbazend dat je eigenlijk nooit hoort van Grote Kaasroven.

Thuis zetten we ons kostbare kleinood in onze echte spaanse kaasstolp. ’s Avonds een stukje genomen bij een flesje prima bordeaux – de kaas was heerlijk, maar de wijn rook volgens René ‘naar zeik’. Kwam het door de kaas? De wijn was gelukkig een stuk goedkoper.

’s Avond klaagde René dat hij zo’n rare lucht in z’n neus had. ‘Staat er soms een vuilnisbak open?’ Ik rook niets, maar toen ik de volgende ochtend de kamer inkwam was de lucht onmiskenbaar: ouwe sokken met vleesafval. Ik spoedde me naar onze brebis bleu, en ja hoor, toen ik de stolp opende, walmde hij me vrolijk tegemoet. De blauwe plekken waren groenig geworden, er waren ook nog wat griezelige bruine plekken bijgekomen en de kaas glom van het zweet. Toen ik hem optilde, bleek hij in een vet plasje te liggen – de lucht hiervan kon ik dagenlang niet uit de stolp en van mijn vingers krijgen!

Hup, in de tupperware met dat ding! Ik moest er nog voor 7,50 afsnijden voordat hij in het doosje paste, en dat heb ik toen maar als ontbijt opgegeten. Onverstandig, lag zwaar op de maag er veroorzaakte dreigend rommelende ingewanden.

En nu ligt onze kaas al een paar dagen in de ijskast in zijn plastic doosje. En we aarzelen eigenlijk een beetje om het weer open te doen …

Sanomatig

Heel tevreden zaten we met z’n allen bij weblog.nl. Tot uitgeverij Sanoma dacht: ‘hee daar kan geld verdiend worden’. Ze kochten de hele boel op en de blogs werden geëxporteerd. En meteen sloeg de wet van Murphy genadeloos toe. Achtergrond en persoonlijke lay-out weg, plaatjes weg, hyperlinks weg, kolommen weg en teksten helemaal weg of bijna onleesbaar door allerlei rare tekens en andere storingen. Met enige regelmaat kregen we mailtjes met verontschuldigingen, mogelijke oplossingen, en dingen die je zelf nog kon proberen. Het mocht allemaal niet baten, het bleef een rommeltje en de lol ging er bij mij volkomen af. Dit ook al omdat de ‘bediening’ van de (het?) nieuwe weblog idioot ingewikkeld en gebruiksONvriendelijk was. En toen werd het een hele tijd stil …

Tot het mailtje van enige dagen geleden: ‘Sanoma Media draagt Weblog.nl over aan WordPress.com.’ – ‘De kwaliteit van Weblog.nl is al langere tijd niet op het gewenste niveau. Opkomende concurrentie van goede en gratis alternatieve blogdiensten heeft ons doen besluiten de dienst over te dragen aan een externe partij.’ Wat een zelfinzicht! Of zou het toch misschien kunnen zijn dat de hoop er óóit aan te zullen gaan verdienen, uiteindelijk gewoon vervlogen was?

Hoe dan ook, we zitten dus nu op WordPress.com. Ik ben weer vol goede moed – het kan alleen maar beter worden!

Serveuse bizarre

Omdat het vertrouwde eettentje in ons Franse vakantiedorp gesloten bleek, weken wij uit naar een gelegenheid in een naburige plaats waar we wel eens eerder hadden gegeten. In de tussentijd bleek het personeel een drastische wijziging te hebben ondergaan. Wij werden verwelkomd door de kok (bleek later), een ongelooflijk zwerverstype met vet slierthaar en halve tandjes in bruintinten. We namen plaats aan een tafeltje gedekt met een bevlekte pareo. Daar kwam de serveerster, die een even armetierig type in een soortgelijke vettige uitvoering bleek. Nou heeft mijn dochter vaak in de horeca gewerkt en wel eens voorgedaan hoe je zeven volle borden tegelijk moet serveren. Twee krachtige rechterarmen leken daarbij beslist handig. Verder maakte ze me ook duidelijk dat je ongelooflijk hard moet kunnen lopen en snel moet kunnen manoeuvreren tussen de tafeltjes, anders hoef je er niet aan te beginnen, het serveerstersvak. Deze mevrouw beantwoordde zacht gezegd niet helemaal aan het beroepsprofiel. Om te beginnen had ze klaarblijkelijk twee (!) ongelukkige voeten, gestoken in aangepast schoeisel model amorfe klomp. Deze orthopedische kunststukjes konden helaas niet verhelpen dat ze een bijzonder trage ‘silly walk’ had. Maar wat erger was: ze had maar één matig werkende arm tot haar beschikking – de andere hing slapjes in een soort bochtje tegen haar lichaam. Ze serveerde alles door met het ene armpje borden, gerechten, glazen en dergelijke een soort op het andere armpje te stapelen en tegen haar lichaam (i.c. haar wat groezelige shirtje) aan te drukken. Door haar merkwaardig hopsende gang verloor ze ook nogal eens wat, her en der lagen stukken stokbrood en slabladen. Het ging dus allemaal wat wonderlijk en langzaam, maar op de meest hectische momenten (als er twee hete mosselpannen geserveerd moesten worden) kwam de kok erachteraan met de andere helft van de bestelling. Het eten was gelukkig lekker, dus we deden maar of we de vette glazen, het besmeurde bestek en de smoezelige borden niet zagen. Maar het meest aandoenlijke van de hele vertoning vonden we dat de onfortuinlijke serveerster zich verontschuldigde voor onze slabordjes, die niet helemaal hetzelfde waren. Dat was ons nou net niét opgevallen!